Het verhaal is gebaseerd op eigen ervaringen van de schrijver, Erich Scheurmann, op Samoa, destijds nog een Duitse kolonie. Hij voert een gefingeerd Zuidzee opperhoofd ten tonele, om hem zijn uiterst maatschappijkritische visie uit te laten dragen. Het geeft een ontluisterende kijk op de waanzinnige westerse maatschappij, gezien door de ogen van wat zij een primitieve en onontwikkelde inboorling noemden. Eigenlijk is het het sprookje van "de Nieuwe Kleren van de Keizer" waarin het onbevangen kind de illusie en de waanzin ontmaskert. Sindsdien is de wereld alleen maar ingewikkelder, ondoorzichtiger en krankzinniger geworden en houdt het verhaal van Erich Scheurmann de westerse mens en allen die hij in zijn verwoestende kielzog heeft meegesleept, alleen een nog pijnlijkere spiegel voor.
Maar het verhaal heeft ook zwakheden. Scheurmann schetst een geïdealiseerd beeld van de Tiaveanen. Zij leefden weliswaar dicht bij de natuur en dus dicht bij zichzelf, maar ook zij leefden niet in de natuur en waren dus ook niet wat ze zouden moeten zijn. Zij hadden ook hun regels, tradities, gewoonten, rituelen, kleding, versieringen, bezittingen en dus ook een opperhoofd. Ook zij waren, zoals elke cultuur, afgeweken van het rechte eenvoudige pad en zijn uiteindelijk ook gezwicht voor de doodlopende weg van de blanken. Maar ongetwijfeld moet het Evangelie voor hen begrijpelijker zijn geweest dan voor degenen die het brachten. Zij pretendeerden het Licht te brengen en brachten slechts duisternis.
Uitverkocht bij de Uitgeverij! (Info: De uitgeverij bestaat niet meer!)